... En het aller laatste stukje uit Bolivia.
Toen we de kou van Potosí zat waren, er daar niets meer te zien was, en we uiteindelijk ook weer legaal in Bolivia waren, gingen we door naar Sucre. Sucre is de officiele hoofdstad van Bolivia, Sucre is ook een mooie koloniale stad, met vooral veel witte gebouwen en net in de week dat wij er waren, bleek het de feestweek van de stad te zijn. Op 25 mei word hier de onafhankelijkheid van Zuidamerika gevierd.

23 mei
Wat is er nou mooier dan de stad wakker te zien worden? Alle drukte om me heen; mensen die hun aller daagse dingen doen, de markt die langzaam opgebouwd word en daarmee een hele nieuwe dag begint. De drukte van het onvoorstelbare verkeer - dat ik waarschijnlijk op deze reis nog niet zal leren begrijpen.
De optocht met de kleine kindjes, netjes aangekleed en opgeleukt, staan heel sterk in contrast tot de arme straatkindjes, die ze in deze mooie stad toch ook hebben. Met enorme ogen kijk ik naar de optocht, de kindjes die verkleed zijn als allerlij historische personen. Terwijl dit voor mij al een vreemd gezicht is, kan ik me voorstellen dat die kleine jochies om me heen, ook niet echt zullen begrijpen wat er aan de hand is.
Een vrolijk gebeuren daar, met vooral veel optochten en dans optredens.
Er hing gewoon een heel gezelig sfeertje, wat meschien ook door het warmere weer daar kwam.
We hebben de stad van alle kanten bezichtigt, zijn uitgeweest en zijn na afloop natuurlijk weer fijn in zo'n boliviaanse bus gestapt.
De bus ging naar Santa Cruz, waar we onze gezelige belgische Daniella op zouden zoeken.
Daniella werkte net als ons op het project in Guayaquil, en ging hierna weer terug naar haar projectje bij de nonnen in Santa Cruz.
We hebben haar bezocht op haar project. Hier wonen alleen maar meisjes, die het thuis om allerlij redenen niet goed hadden.
Het zag er hier zo anders uit dan bij ons in Guayaquil. Leuk om dit ook mee te mogen maken en te zien hoe ze hier die meisjes helpen.
Op onze laatste avond in Santa Cruz, en Bolivia, zijn we er met Daniella op uit geweest om Pique Machu te eten. Over dit gerecht hadden we zoveel lekkere verhalen gehoord, daar zouden we deze laatste avond toch nog wel even van genieten.

Vanaf Santa Cruz zijn we toen via Paraguay naar Brazilie geweest. Dit werd onze langste busreis, natuurlijk ook met enkele obstacles on the road.
De 'oh zo veilige wegen' in Paraguay bleken niet zo goed tegen regen te kunnen. Daarom schijnt de bus bestuurder een eind langs de weg gereden te hebben, heel handig en helemaal niet erg. Totdat het natuurlijk fout gaat, en de bus in een vast zit in de blubber. Ik heb hier althans weinig van gemerkt, want ben er schijnbaar heel goed in geworden om in de bus te slapen. Toen we al 2 uur vastgezeten hebben, tuimelde ik de bus uit, om maar eens te horen wat er aan de hand was. Nogmaals zal ik naar de fotos verwijzen, en snel maar verder gaan naar het volgende avontuurtje vanuit de bus: de bagage controle bij de douane. In Paraguay wou de politie gewoon graag even weten of we drugs bij ons hadden. Dit hebben we in Bolivia eerder meegemaakt, toen minder grappig omdat het midden in de nacht was, de politie niet echt vriendelijk en alleen de buitenlanders gecontroleerd werden. Maar deze keer werd iedereen gecontroleerd, en dus moest alle bagage buiten in een lange rij neergezet worden. Daar sta je dan, voor je je backpack en losse tassen en naast je een flinke rij mensen. Deze keer vond ik het toch best wel komisch, vooral omdat het voor mijn gevoel nergens op sloeg. Er kwam nog even een drugshond langs, volgens mij eerder de gevaarlijkst-uitziende straathond, die zo maar even vinden konden, en toen wou meneer de drugspolitie even fijn mijn hele tas uitzoeken. Alles werd doorgezocht, en meneer trok zich er weinig van aan dat ik een beetje stond te lachen: Porque estas reiendo? Ach ja, ik had geen drugs bij mij - terwijl hij zelfs mijn make-up remover even getest had: Nee meneer, dit is geen coke - en ik kreeg alles gewoon weer in mijn tas, niks aan de hand dus en we konden gewoon ons stempeltje gaan halen.
Paraguay is voor mij nu dus modderige wegen en politie als verborgen werkeloosheid, hierna meteen de grens over naar Brasilie.

Op naar een officieel natuurwonder: Foz do Iquazu. De waterfal van Iquazu, die je van 2 landen kan bezichten, zou ik ook van beide kanten kan beleven. De eerste dag in Brazilie, bleek hier echter niet heel geschikt voor; net even iets te veel wolken en uiteindlijk ook veel te veel regen. Ik ben een stukje gaan hardlopen, omdat we nu voor het eerst op onze reis uit de bergen waren en omdat ik het niet echt zag zitten om niets te doen. Iets te entusiast ben ik toen flink verdwaald, hier zou ik dus ontdekken dat portugees niet echt het zelfde bleek te zijn als spaans.
We hebben eerst de Argentijnse kant bezocht. Met een groepje van het hostel zijn we erheen gegaan, alle waterfallen gezien en zelfs met een bootje onder het water doorgevaren. Dit was toch best wel een heel koud en nat pleziertje, de duurste dousch die ik ooit betaald heb.
S'avonds hebben we met een groepje in het hostel gekookt, dit natuurlijk wel met braziliaanse caipirinhas bij de hand .. Zo is genieten van het leven toch niet echt een lastige opgave.
Nadat ik vandaag de andere kant van de waterfallen heb mogen bewonderen, gaan we vanavond met het vliegtuig naar Rio de Janeiro, de laatste bestemming van dit avontuur.