Mijn eerste ervaring met het portugees

... En het aller laatste stukje uit Bolivia.
Toen we de kou van Potosí zat waren, er daar niets meer te zien was, en we uiteindelijk ook weer legaal in Bolivia waren, gingen we door naar Sucre. Sucre is de officiele hoofdstad van Bolivia, Sucre is ook een mooie koloniale stad, met vooral veel witte gebouwen en net in de week dat wij er waren, bleek het de feestweek van de stad te zijn. Op 25 mei word hier de onafhankelijkheid van Zuidamerika gevierd.

23 mei
Wat is er nou mooier dan de stad wakker te zien worden? Alle drukte om me heen; mensen die hun aller daagse dingen doen, de markt die langzaam opgebouwd word en daarmee een hele nieuwe dag begint. De drukte van het onvoorstelbare verkeer - dat ik waarschijnlijk op deze reis nog niet zal leren begrijpen.
De optocht met de kleine kindjes, netjes aangekleed en opgeleukt, staan heel sterk in contrast tot de arme straatkindjes, die ze in deze mooie stad toch ook hebben. Met enorme ogen kijk ik naar de optocht, de kindjes die verkleed zijn als allerlij historische personen. Terwijl dit voor mij al een vreemd gezicht is, kan ik me voorstellen dat die kleine jochies om me heen, ook niet echt zullen begrijpen wat er aan de hand is.
Een vrolijk gebeuren daar, met vooral veel optochten en dans optredens.
Er hing gewoon een heel gezelig sfeertje, wat meschien ook door het warmere weer daar kwam.
We hebben de stad van alle kanten bezichtigt, zijn uitgeweest en zijn na afloop natuurlijk weer fijn in zo'n boliviaanse bus gestapt.
De bus ging naar Santa Cruz, waar we onze gezelige belgische Daniella op zouden zoeken.
Daniella werkte net als ons op het project in Guayaquil, en ging hierna weer terug naar haar projectje bij de nonnen in Santa Cruz.
We hebben haar bezocht op haar project. Hier wonen alleen maar meisjes, die het thuis om allerlij redenen niet goed hadden.
Het zag er hier zo anders uit dan bij ons in Guayaquil. Leuk om dit ook mee te mogen maken en te zien hoe ze hier die meisjes helpen.
Op onze laatste avond in Santa Cruz, en Bolivia, zijn we er met Daniella op uit geweest om Pique Machu te eten. Over dit gerecht hadden we zoveel lekkere verhalen gehoord, daar zouden we deze laatste avond toch nog wel even van genieten.

Vanaf Santa Cruz zijn we toen via Paraguay naar Brazilie geweest. Dit werd onze langste busreis, natuurlijk ook met enkele obstacles on the road.
De 'oh zo veilige wegen' in Paraguay bleken niet zo goed tegen regen te kunnen. Daarom schijnt de bus bestuurder een eind langs de weg gereden te hebben, heel handig en helemaal niet erg. Totdat het natuurlijk fout gaat, en de bus in een vast zit in de blubber. Ik heb hier althans weinig van gemerkt, want ben er schijnbaar heel goed in geworden om in de bus te slapen. Toen we al 2 uur vastgezeten hebben, tuimelde ik de bus uit, om maar eens te horen wat er aan de hand was. Nogmaals zal ik naar de fotos verwijzen, en snel maar verder gaan naar het volgende avontuurtje vanuit de bus: de bagage controle bij de douane. In Paraguay wou de politie gewoon graag even weten of we drugs bij ons hadden. Dit hebben we in Bolivia eerder meegemaakt, toen minder grappig omdat het midden in de nacht was, de politie niet echt vriendelijk en alleen de buitenlanders gecontroleerd werden. Maar deze keer werd iedereen gecontroleerd, en dus moest alle bagage buiten in een lange rij neergezet worden. Daar sta je dan, voor je je backpack en losse tassen en naast je een flinke rij mensen. Deze keer vond ik het toch best wel komisch, vooral omdat het voor mijn gevoel nergens op sloeg. Er kwam nog even een drugshond langs, volgens mij eerder de gevaarlijkst-uitziende straathond, die zo maar even vinden konden, en toen wou meneer de drugspolitie even fijn mijn hele tas uitzoeken. Alles werd doorgezocht, en meneer trok zich er weinig van aan dat ik een beetje stond te lachen: Porque estas reiendo? Ach ja, ik had geen drugs bij mij - terwijl hij zelfs mijn make-up remover even getest had: Nee meneer, dit is geen coke - en ik kreeg alles gewoon weer in mijn tas, niks aan de hand dus en we konden gewoon ons stempeltje gaan halen.
Paraguay is voor mij nu dus modderige wegen en politie als verborgen werkeloosheid, hierna meteen de grens over naar Brasilie.

Op naar een officieel natuurwonder: Foz do Iquazu. De waterfal van Iquazu, die je van 2 landen kan bezichten, zou ik ook van beide kanten kan beleven. De eerste dag in Brazilie, bleek hier echter niet heel geschikt voor; net even iets te veel wolken en uiteindlijk ook veel te veel regen. Ik ben een stukje gaan hardlopen, omdat we nu voor het eerst op onze reis uit de bergen waren en omdat ik het niet echt zag zitten om niets te doen. Iets te entusiast ben ik toen flink verdwaald, hier zou ik dus ontdekken dat portugees niet echt het zelfde bleek te zijn als spaans.
We hebben eerst de Argentijnse kant bezocht. Met een groepje van het hostel zijn we erheen gegaan, alle waterfallen gezien en zelfs met een bootje onder het water doorgevaren. Dit was toch best wel een heel koud en nat pleziertje, de duurste dousch die ik ooit betaald heb.
S'avonds hebben we met een groepje in het hostel gekookt, dit natuurlijk wel met braziliaanse caipirinhas bij de hand .. Zo is genieten van het leven toch niet echt een lastige opgave.
Nadat ik vandaag de andere kant van de waterfallen heb mogen bewonderen, gaan we vanavond met het vliegtuig naar Rio de Janeiro, de laatste bestemming van dit avontuur.

Zilvermijnen in Potosí

In Uyuni heb ik jullie achter gelaten, en vanaf Uyuni zal ik nu dus ook verder gaan.
Vanaf Uyuni zou het goedkoper zijn om met de trein naar Tupiza te gaan, dan met de bus. We hadden dan wel weer van de fijne verhaaltjes over de treinen hier gehoord, maar ja, een treinreisje zou toch ook wel spannend zijn.
Uiteindelijk waren er geen goedkope treinkaartjes meer, en hebben we dus vet veel betaald voor de 1. klas kaartjes. Nou ja, voor die prijs kregen we wel hele luxe stoelen met een kussen en dekentje en s'morgens zelfs een lekker ontbijtje. Die luxe was toch ook wel even fijn.
Tupiza is eigenlijk gewoon een normaal boliviaans dorpje. Het dorpje ligt in een vallei, met daaromheen rode rotsen en bergen. De temperatuur was is hier veel aangenamer, dus eigenlijk hebben we niet veel anders gedaan dan wandelen en van de zon genieten. Nou Tupiza moest gewoon even genoemd worden, zodat ik er een paar van die mooie fotos van kon laten zien.
Na het warme Tupiza gingen we door naar Potosí, de schijnbaar hoogste stad ter wereld.
Deze stad, op 4090 meter boven de zeespiegel, werd vroeger opgericht als een mijners-stadje, aan de voet van de met zilver gevulde berg Cerro Rico. Het zilver werd rond het jaar 1600 naar Spanje gescheept, om daar het spaanse imperium van rijkdom te voorzien. In de stad werd ook een munten-fabriek gevestigd, om te zilver ter plaatse meteen tot munten te slaan. Potosí is ooit een van de rijkste steden van zuidamerika geweest. De mooie oude gebouwen staan er nog wel, en het is wel te zien dat het een rijke stad geweest is, maar verders ziet het er nu wel redelijk normaal uit.
In de mijnen word er nu nog wel gewerkt, alleen graven de mijnwerkers naar erts in plaats van zilver.
Het bijzondere van deze mijnen is nu dat ze nog steeds gebruikt worden, en dat je er als tourist een rondleiding in kan krijgen. Over die rondleiding had ik nog best wel mijn twijfels; die mannen werken hier onder hele slechte condities, vele uren per dag, in stoffige zuurstof arme gangetjes en dan nog eens zonder eten. Hier kan je dus een rondleiding krijgen, om te zien hoe het gaat, en als het ware naar de werkende mannen te kijken.
Ik heb het uiteindelijk toch gedaan, en daar na afloop toch geen spijt van gehad.
Ook al vond ik het echt wel veel enger, dan alle busritjes bijelkaar. Voordat we naarbinnen gingen, stonden we in een lange rij voor de ingang, waar al bukkend doorheen zouden gaan. Met chileense mijnwerkers, die vorig jaar(?) 40 dagen in zo'n mijn gezeten hebben, in mijn gedachten, was ik toch wel een beetje serieus bang. We zijn ooit in Maastricht in oude mijnen geweest, maar dat was toen een museum, en in Europa. Ik voelde me niet echt veilig toen we daar naar binnen gingen. De wegen daar binnen waren op de trein-rail, af en toe moesten we aan de kant gaan staan, dan kwam er een loodzwaar karretje langs, helemaal vol en dan met 2 mijnwerkers erachter. Ondertussen was de lucht heel dun en met heel veel stof erin. Voor de mijnwerkers hadden we flessen met sap, cocablaadjes en dynamiet meegenomen. Dit laatste gebruiken ze om de boel op te blazen en verder de kunnen graven. De dynamiet blazen ze dan voor je op, gewoon om even te laten zien hoe dat werkt.
Na deze belevenis was ik hoe dan ook, wel gewoon blij om eruit te mogen. Respekt voor de mijnwerkers die in de mijnen daar werken, en echt onvoorstelbaar hoe die mensen daar onder zulke omstandigheden mogen werken.
Na ons mijne-avontuur, gingen we even met onze paspoorts bij het migratie-kantoor langs. Onze 30 dagen in Bolivia waren voorbij, dus kregen we daar gewoon een nieuw stempeltje. Het lastigste was nog om kopieen van ons paspoort te maken, verders heel snel en makkelijk geregeld - wat is het toch ook en gek landje.

Enge bussen in Bolivia

Koninginnedag was dus echt wel anders dan in Hjoerring, maar ja, dat zou toch ook niet zo moeilijk moeten zijn. In een hollands cafe, en met oranje, wollen lama sjaals, hebben we flink gefeest. Guus Meeuwis en Marco Borsato af laten spelen, hier was de Dj het niet helemaal maar eens: 'Is het met al dat oranje dan niet hollands genoeg?', aldus de boliviaanse dj. Met zo'n avondje, ook al is het dan aan de andere kant van de wereld, voel ik me toch wel lekker hollands.

Na La Paz helemaal uit ons geleerd te hebben, incl. het verkeer en alle steile straatjes, zijn we met een gevaarlijke busrit, richting de jungle, ofwel de regio Yungas van Bolivia gegaan. We zouden eerst een paar dagen in Coroico, een schijnbaar mooi dorpje doorbrengen. Dit mooie, maar ook best wel saaie dorpje, hebben we na een paar dagjes weer verlaten. De bus die ons op zou pikken, zou heus wel komen - dit antwoord kregen we ook telkens als we erna vroegen - hij heeft er alleen wel een hele dag over gedaan. Eigenlijk was dit wel hoe ik me het reizen in Bolivie voorgesteld had, zo erg was het dus ook weer niet; een beetje wachten in de, mandarijntjes eten en af en toe eens vragen of die bus echt zou komen. Het vervelende was alleen wel, dat we nadat we in de bus zaten, een halfuurtje reden, en toen door wegwerkzaamheden nog 2 uur moesten wachten - toen begon het wachten toch best een beetje saai te worden. Maar toen de bus eindelijk weer ging rijden, had ik gewenst dat ik er nooit in had gezeten. Deze weg was als The Death Road, en dan wel met de bus. Een één baans weg, waar de autos, vrachtwagens en andere uit-elkaar-vallende voertuigen, er achter elkaar aan een soort van racebaan van maakten. Heel fijn, dicht langs de bergen en aan de andere kant het ravijn, en dan nog met het plaatje van een paar dagen eerder: toen we op zo'n weg fietsten en in het ravijn een busje zagen liggen. Ook fijn; toen we om een of andere reden, ineens ingehaald moesten worden. Dit deed me toch het meest denken aan een pretpark, zonder de pret of nooduitgang. Ik ben echt nog nooit zo bang geweest, en was er dus ook heilig van overtuigd, dit niet te overleven.

Ach ja, ik ben er nog, en heb het dus allemaal gewoon overleefd. Vanuit Rurrenabaque, hebben we snel een tripje naar de jungle geboekt. Hier hebben we vanuit een bootje, allerlij dieren kunnen spotten. Ook hebben we met dolfijnen in de rivier gezwommen, s'avonds een krokodillen speurtocht gedaan en zelfs een expeditie anaconda zoeken gedaan. Jammer genoeg waren we er net in een verkeerd seizoen, en hebben we dus geen anacondas kunnen vinden. Anacondas of niet, toch was het wel een heel gaaf uitstapje; s'morgens wakker worden van de aapjes die achter ons hutje rondsprongen, piranhas vissen en dat met die dolfijnen zwemmen, was toch ook echt wel heel gaaf.

Voordat we weer naar het zuiden gingen, en de hoogte weer in, hebben we nog even een dagje van het mooie weer en een zwembadje genoten. Toen dus weer fijn met die bus richting La Paz. Du busreis, over de zelfde weg als op de heenweg, voelde veel veiliger. En dat nog wel terwijl we er 32 uur over deden, in plaats van de geplande 15 uur. Door wegwerkzaamheden, waar de buspassagiers het niet bepaald mee eens waren, hebben we heel lang stil moeten staan. Een heel gek gezicht; op die smalle weg, werd ineens een hele hoop aarde neergegooid. Iedereen de bus uit, en de bus over dat smalle stukje weg laten rijden, ondertussen waren de boliviaanse passagiers flink bezig om de wegwerkers weg te jagen met stenen en stokken - zo iets hoeven we in Europa toch niet te proberen, als we het er even niet mee eens zijn.

Nu ik het toch over al die fijne busreisjes heb, doe ik er nog even eentje bij: het busreisje vanaf La Paz naar Uyuni. Uyuni ligt op 3670 m boven de zee, dit zou dus hoe dan ook een koud ritje worden. Het raampje bleek ook nog eens niet dicht te kunnen, ja dan was het toch niet zo heel gek van die kou. Uyuni bleek echt zo'n dorpje te zijn, waar we gewoon snel weer weg zouden willen; vrezelijk lelijk, saai en gewoon te koud. Na dat we na ankomst even geslapen hadden, gingen we maar even op zoek naar een touragencie om de beroemde tour naar de Salar de Uyuni te boeken. Dat bleek alleen niet zo simpel, op een zondag. Na veel gemopper en frustraties; “Willen die boliviaanen dan geen geld verdienen op zondagen?”, zijn we op een bankje in het park gaan zitten, neppe chokoladen koekjes gaan eten, en gaan wachten tot de oplossing vanzelf naar ons toe kwam. En zo gebeurde het ook, de oplossing kwam in de vorm van twee engelse reizigers, die zelf niet echt konden kiezen met welke agencie ze zouden gaan. Het bleek dat in een straat verderop, een soort van hoofdweg, er gewoon een heleboel touristbureautjes open waren. Hier hebben we uiteindelijk goed ons best gedaan, om de tour zo goedkoop mogelijk te krijgen. Enfin, ik kan Uyuni nog wel veel spannender laten klinken, maar het leuke was natuurlijk de tour.

De eerste stop was een trein-kerkhof. Onze gids wist het heel interesant te brengen: “Hier liggen dus oude treinen, de eerste uit Bolivie.” Bij hem hoefde we er dus ook geen spannende informatie over te verwachten. Hierna hebben we nog een flink stuk in de 4*4 toyota gereden, voordat we eindelijk de Salar opreden. Een onvoorstelbare aanschouwing; zo ver als we konden kijken de witte vlakte en daar tegenaan de helblauwe lucht. Hier werd ik toch wel even stil van! Uit de auto om fotos te maken en toen reden we verder over deze surrealistische vlakte. Omdat onze auto, of waarschijnlijk de chauffeur, niet de snelste was, hadden we alles voor ons zelf – niets tussen ons en de bergjes in de verte. We hebben op de zoutvlakte nog een grappig kaktus eilandje bezocht, daar aan een zout-tafeltje, op zouten krukjes, lama vlees geluncht en nog van veel zout kunnen genieten. Een absurde dag, die eindigden met het bezichtigen van de immens vele sterren. Zoveel had ik er echt nog nooit gezien!

De volgende dag hebben we weer van die bijzonder mooie dingen mogen zien; het rijden door de vulkanische landschappen, quinia velden, lagunas in allerlij kleuren, zelfs met bijpassende flamingos. Echt bijzonder, die flamingos, het gekleurde meer en dat met prachtige bergen op de achtergrond. Als ik zou kunnen schilderen, zou dit wel een flink doek waard zijn. Gelukkig heb ik er maar gewoon mooie fotos van gemaakt. Deze nacht zou het koudst worden, dus waren we van plan om onze bedjes lekker tegen elkaar aan te schuiven, en warm tegen elkaar aan te slapen. Dit bleek een beetje lastig te zijn, omdat de bedden van enorme blokken zout gemaakt waren – leuk bedacht hoor! Nou ja, na een glaasje wijn, vroeg naar bed en goed ingepakt in onze alpaca wollen kleding. De derde en laatste dag van deze tour, werden we om half 5 wakker gemaakt, niet echt grappig om dan die ijzende kou in te moeten. De gids stond ons flink op te jagen, uiteindelijk is iedereen dus echt in de auto beland. Op naar geisers en een hot spring om onze lichaampjes weer op te warmen. Allebij fantastisch, maar vooral de hotspring was genieten zonder lijden. In lekker heet water, uitzicht op een laguna met flamingos en de zon die het hele zooitje onderhand lekker opwarmt – dan is het leven toch echt niet zo zwaar.

Hmm, lastig om zo iets bijzonders te beschrijven. De fotos zullen er vast een beter beeld van geven!

Nu zijn we onderhand alweer heel ergens anders, en is er natuurlijk al veel gebeur. Dat zal ik allemaal vast wel eens opschrijven ..

Isla del Sol en een levensgevaarlijke weg

En nu ben ik alweer in Bolivia.

Vanaf Puno in Peru, gingen we na 2 uurtjes geslapen te hebben, en natuurlijk en nachtje flink de feestjes opgezocht te hebben, met de bus richting Bolivia. Op een gegeven moment moest iedereen de bus uit; eerst uitstempelen in Peru, dan een stukje verder lopen, onder een poortje door en in Bolivia weer instempelen. Toch best wel een grappig ritueel, dat gestempel in je paspoort. In Bolivia zouden we nog eens het Tticaca meer bevaren. We zouden een nachtje op Isla del Sol(Eiland van de zon) verblijve, maar hebben het op dit eiland toch best goed naar onze zin gehad, en zijn hier dus uiteindelijk drie daagjes geweest. Dit eiland was echt wel een paar standjes minder touristisch dan de eilandjes die we vanaf Peru bezocht hadden. Om nog even op Peru terug te komen; hier bezochten we the floating islands. Eilandjes van riet, bootjes van riet waar de touristen dan in rondgevaard worden en veel gekleurde indianen-achtige mensjes, die de touristen dan allerlij handgemaakte knutselwerkjes probeerden te verkopen. Het was heus wel bijzonder om te zien, en als de mensen ooit zo in het echt geleefd hebben, is dat ook wel gaaf, maar nu was het echt meer een soort circus voorstelling. Het toppunt van fout, was dus ook dat de vrolijk geklede ons uitzwaaide met een ''Vamos a la playa'' - gelukkig mochten we daar weer weg. Bij Isla del Sol hoort nog een leuk verhaaltje: het was de bedoeling dat we het hele eilandje rond zouden lopen; naar het zuiden en daar dan ergens overnachten. Omdat het weer zo mooi was, zijn we op de rotsen blijven hangen en hebbe we daar van de zon genoten. Later toch een stukje verder gaan lopen, bij een bijzonder strandje uitgekomen: hier liepen ezels, varkens en koeien over het strand. Gezwommen in het Titicaca meer en van al het moois om ons heen genoten. Op een gegeven moment zaten we op de brug, gewoon te genieten en een beetje om ons heen te kijken. Toen kwamen die varkens alleen wel heel dicht bij onze spullen, en het duurde maar heel even voordat het grote varken er met mijn rugzak vandaan ging. Gelukkig heeft dat beest mijn tas wel weer losgelaten en zijn we toen maar terug gegaan; het dorpje en een paar bedjes zoeken.

Vanaf Copacabana zijn we met de bus richting La Paz gegaan. De busreis was ook alweer een hele belevenis; prachtige uitzichten over de bergen en het meer en toen moest iedereen, in een klein dorpje, ineens de bus uit. De bus werd op een soort krakkemikkig houten vlot gereden, en wij als passagiers betaalden 1 boliviano om met een ander vlotje het meer over te varen. De bus op dat bijna 'homemade' vlot was echt wel een gek gezicht, lachwekkend omdat het ding zo in onze eigen rivier zou kunnen.

La Paz is een hele grote stad, dat was tenmindste mijn eerste impressie: we reden er zeg maar van boven in, en zagen zo hoe de hele stad tussen de bergen ingeplakt was. In het dal tussen de bergen in, waren tegen alle bergwanden aan huizen aangeplakt, het zag er vooral heel onoverzichtelijk uit. La Paz bleek uiteindelijk snel overzichtelijk te worden, en we hebben hier dus ook een vlinke week doorgebracht.

De eerste dagen moest ik in La Paz - dat overigens De Vrede betekend - wel heel erg wennen aan de drukte; het verkeer was altijd onvoorspelbaar en overal en dan de demonstraties, die in Bolivia blijkbaar heel gewoon zijn. In de straten werd er geprotesteerd over de werktijden van de dokters, dit deden ze dan wel een paar dagen achter elkaar aan en met gebruik van goede hoeveelheiden dynamiet. Gelukkig ging het er wel allemaal veilig aan toe, en was het dus alleen in het begin een beetje spannend.

In La Paz hebben we ook veel gefeest, lekker goedkoop geleefd, gewinkelt, moeite gehad met ademhalen - op een hoogte van 3650 m, ben ik soms s'nachts best wel eng wakker geworden - , en een stukje gefietst:

Over dat fietsen zal ik er nog wel even een paar wordjesaan vast knopen: vanaf vandaag ben ik dus een deathroad survivor. Klinkt wel gaaf, maar volgens onze gids is het wel normaal dat iedereen het overleefd - gelukkig wel he! Op mountainbikes, met helms, en met veel warme kleding, begonnen we op 4650 m, dichtbij de sneeuwbedekte bergtoppen en waar onze fingers er toch bijna af konden vriezen. De gaat alsmaar naar beneden, ongeveer 60km en het eerste stuk met autos, die er ook graag even langs wouden. De uitzichten waren onvoorstelbaar diep en eng, ik heb dus maar goed op de weg gelet en bij de pauses wel even de diepe ravijnen ingekeken .. Een gaaf dagje fietsen, maar hierna moesten ook weer terug waar we vandaan kwamen; de zelfde weg, maar dan naar boven en met een maffe boliviaan aan het stuur - naar beneden fietsen voelde toch wel iets veiliger.

Goed, dat was het weer even voor nu, we zijn nog een paar dagjes in La Paz, waar we onder andere nog koninginnedag zullen vieren - vast met meer nederlanders dan in Hjoerring!

Een klein stukje over onze reis ..

Van de ene bananenrepubliek naar de andere en toen naar Peru ...

Het laatste uit Guayaquil!

Doe even je ogen dicht, en bedenk dat je in je bed ligt: je bent net thuis gekomen van een prachtig uitstapje naar het strand, met een enorme groep energieke jongens. Het waren een paar geweldige dagen, met zon, strand, een overvol programma, te weinig muggenspul, zonnecreme en slaap. Je zou nu het liefst gaan slapen, maar je hoofd zit nog vol met allerlij gedachten en energie. Je doet je telefoon aan, om toch maar eens te kijken hoe laat het is. Onder je deken - anders word je maatje wakker - je schrikt je rot, als je ziet wat er aan de binnenkant van je laken geplakt zit: een schorpioentje!

Zo ging ik gisteren naar bed, ik ben uiteindelijk, na mijn hele bed uigeklopt te hebben, toch lekker gaan slapen, maar was vanochtend toch wel redelijk moe.

De afgelopen tijd is hier wel half intensief geweest. Ik doe mijn best om alle fijne belevenissen en sfeertjes op te snuiven en overal gewoon heel hard van te genieten.

Toen het vakantie programma voorbij was, werd het afgesloten met uitstapjes naar het strand en het zwembad. Omdat er niet genoeg geld was voor het zwembad, voor de kleine kindjes, heb ik daar een deel van het sponsorgeld ingestoken. Het was maar een klein en simpel badje, maar het was heel bijzonder om die kinderen daar zo blij mee te kunnen maken.

... Vanavond is het mijn allerlaatste avond hier in Guayaquil. De stilte is over het terrein gevallen: de jongens slapen, na veel te veel lollies en drukte, en het enige geluid wat hier nog te horen is, zijn de sprinkhanen en af en toe een hagedisje.

Vandaag hebben we een afscheidsfeestje met de jongens gehad, en later nog een etentje met de paters. Heel bijzonder en ontzettend moeilijk om afscheid te nemen van de jongens, de vrijwilligers en natuurlijk de paters. Hoe kan ik nou afscheid nemen, van mensen die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien? Het is vrezelijk zwaar geweest, en volgens mij zijn mijn tranen nog niet eens helemaal op. Ook al zal het morgen ook nog even zwaar worden, heb ik wel het idee, dat ik hier morgen vandaag kan gaan, met hele mooie herinneringen en tevreden gedachtes. Ik heb hier zoveel mee mogen maken, veel geleerd over mezelf en andere en zware momenten overwonnen.Maar boven alles, heb ik een heleboel liefde mogen geven en ontvangen, en dat zal toch iets zijn, dat ik nooit zal vergeten!

Zoals eerder gezegd, is de laatste tijd hier super intensief geweest. We zijn weekendjes weg geweest, een uitstapje gehad met de andere vrijwilligers en naar het strand geweest met alle jongens. Een heleboel belevenissen, die de laatste tijd net even iets ekstra bijzonder gemaakt hebben. Padre Marco heeft ons nog eens mee genomen naar Nigeria. Hij heeft ons laten zien waar de kinderen van Centro DB wonen. Dit was echt een bijzondere erfaring, het werd ineens duidelijk hoe belangrijk het werk in Centro eigenlijk was. Die kinderen leven echt zo ontzettend arm, en helpen thuis met zoveel dingen, dat het echt belangrijk voor hen is, om af en toe echt even weg te zijn. Ze leven daar als op televisie, alleen is het natuurlijk echt wel iets anders om dat in het echt te zien - onvoorstelbaar!

Ik heb een deel van het sponsorgeld gebruikt, om schoolspullen voor deze kinderen te kopen. Ik heb het best moeilijk gevonden om een goed doel te vinden voor het geld. Wat moeten die kinderen nou met schoolspullen, als er soms te weinig geld voor eten is? Juist daarom heb ik voor schoolspullen gekozen, als er geld voor eten is, word het natuurlijk daaran besteed, en schoolspullen zullen dan toch niet gekocht worden. Ook heb ik schooluniformpjes voor een antal meisjes gekocht. Dit klinkt meschien ook weer heel dubbel, maar omdat ik heb kunnen zien hoe blij deze meisjes ermee waren, heb ik er tevreden mee kunnen zijn. Ik heb hun blijdschap en dankbaarheid kunnen voelen, en dat was opzich al een heel geschenk. Natuurlijk vindt ik het nog steeds vrezelijk, dat ik niet iedereen kan helpen, maar door hier geweest te zijn, realiseer ik me, dat ik moet fokussen op de mensen, die ik wel heb mogen helpen. Ik zal nooit de hele wereld kunnen redden, en moet dus blij zijn met de mensen, die ik wel kan helpen.

Morgen vliegen we naar Cali in Colombia. Hier gaan we een vriendengroep bezoeken, die we eerder in Montañita ontmoed hebben. Zij hebben een touristisch programma rond Cali, voor ons in elkaar geprakt, en zo word Colombia dus de afzet voor onze rondreis.

Heel erg bedankt voor iedereen die geholpen heeft met sponsorgeld, en daarom geholpen heeft om vele kindjes hier blij te maken! En net zo veel bedankt voor iedereen die af en toe een berichtje of mailtje gestuurd heeft, op die manier valt het best wel mee, om ver van huis te zijn.

Forstil dig at du ligger i din seng; i dag er du kommet hjem fra en pragtfuld tur til stranden, med en ordenlig flok energiske drenge. Det har vaeret et par skoenne dage, med sol og strand, et fyldt program og for lidt soevn, myggebalsam og solcreme. Du har netop vaeret paa eventyr; et smut paa den anden side af vejen, for at koebe is med dine kammerater og har spist alt for meget af det skidt. Egentligt vil du helst sove, men du har for meget energi og for mange tanker mellem oerene. Du finder din telefon frem, og under dynen ser du hvad klokken er. Da telefonen lyser, opdager du en uventet gaest i din seng: en skorpion!

Carnaval en verjaardag in Ecuador

Dem, som jeg af og til ikke sender en mail til, kan jeg naesten hoere taenke det; hvordan fortaeller hun nu igen lidt om hvad hun har gang i?! Ja, det er vidst ved at vaere laenge siden, og selvfoelgelig er der igen sket en helt masse, det kan jeg nu godt proeve at fortaelle lidt om.

Foerst kan jeg lige give den korte version, til dem der har travlt, men alligevel gerne lige vil vide hvordan det gaar: Jeg har det rigtig godt her, og faktisk gaar det pt bedre end det har gjort indtil nu. Jeg nyder alt, hvad jeg oplever. Lige nu kan jeg slet ikke forestille mig, at vi allerede snart tager herfra igen. Selvfoelgelig er der stadig ting, som jeg ikke forstaar og som er svaere at acceptere, en saadan skal det nok vaere.

Og saa til det afsnit, til dem som har tid, netop har lavet sig en ekstra kop kaffe, og har tid til at blive siddende lidt endnu:

Faktisk gaar det hele paa paene skinner her: dagene har en rytme, og oftest ved vi ogsaa hvad der foregaar eller kommer til at ske resten af ugen. Saadan kan jeg meget godt lide det, en slags hverdag, men dog paa en anstrengende maade, hvor jeg foeler at jeg hele tiden skal vaere 100% vaagen og opmaerksom.

For et par uger siden fik vi besoeg fra Holland. Det var to frivilige fra vores organisation, som er ved at planlaegge en grupperejse til Sydamerika, ikke direkte vores gaester, som kom for at besoege os, men nu de alligevel var her, kunne vi jo passende snakke lidt hollandsk og fortaelle alle vores historier. Det foeltes dog som om vi fik gaester, og sammen med Padre Paco og halve sommerfugle i vores maver, tog vi til lufthavnen for at samle dem op.

De foelgende dagene har vi nydt hollandsk selskab og vaeret paa udflugt til praesternes sommerhus i Playas. En dejlig og meget afslappende dag ved stranden, det havde vi godt nok lidt brug.

I denne weekend fik vi ovenikoebet to dage ekstra fri, i forbindelse med Carnaval eller det som vi i Danmark kalder for fastelavn. Vi tog til Ambato, en by som ligger i midten af Ecuador, og i bjergene, hvilket er meget anderledes end hvor vi normalt befinder os. Vi var blevet inviteret af en frivillig fra Oestrig og i Ambato skulle paraden vaere meget smuk.

Ambato ligger paa en hoejde af ca 2500m, saa busturen derhen var virkeligt smuk, og bestemt en af de ture vi ikke vil glemme foreloebigt. Det var forresten ikke kun pga de smukke udsigter, men ogsaa fordi bussen ikke var helt iorden. En gang imellem gav den virkeligt saere lyde, noget med motoren eller daekkene, naar vi kiggede ud af vinduerne, var der store sorte roegskyer – saa foeles det godt nok lidt usikkert, saa langt fra den civiliserede verden og i bjergene, hvor vejret var saa koldt. Da vi var de eneste der reagerede – ud over dem der bemaerkede vores forskraekkede ansigter – forsoegte vi ogsaa at lade som ingenting og haabe paa det bedste.

I Ambato var Carnavals stemningen tydelig at foele og se: mange glade mennesker og spraydaaser med skum, overalt i gaderne. I resten af Ecuador er det normalt at sproejte med vand, men ifoelge vores kilder, skulle dette vaere forbudt i Ambato. Derfor disse spraydaaser, som man forresten ogsaa hurtigt kan blive meget vaad og kold af. Men i Ambato fik vi i hvertfald festet, fejret Carnaval, set optoget og i Ambato har jeg ogsaa faaet fejret min foedselsdag. Vi sad og spillede kortspil og varmede os efter en kold omgang i gaderne, da et par af de frivillige kom ind med en lagkage med lys. Og ja, saa var det altsaa min foedselsdag, i Ecuador, med en kage foran snuden, syngend mennesker og ja, nok en lille taare i mit ene oeje ... Vi tog i byen, og dansede, med skaam i haaret, i Ambatos gader. Den efterfoelgende dag tog vi tilbage til Guayaquil, resten af min foedselsdag tilbragte jeg i bussen. En lidt haard dag at komme igennem, da jeg nok maa indroemme at have foelt mig en smule malplaceret.

Tilbage i Guayaquil, sang ogsaa boernene fra Centro DB for mig, jeg delte slikkepinde ud til dem og foelte mig allerede meget bedre.

I forbindelse med carnaval, kommer ogsaa starten af fasten eller som de her kalder for 40 dage perioden. I centro Don Bosco, blev dagens program afbrudt til fordel for en gudstjeneste. Fedt at se at boernene af og til faktisk godt kan sidde stille og hoere efter – dog en ret stor undtagelse.

Ellers render jeg nu rundt med en masse ideer, til hvad jeg skal bruge de penge til, som jeg har samlet ind derhjemme. Puh ha, det er nu lidt af en opgave, alle kan jeg godt bruge et eller andet, men hvad er nu vigtigere end noget andet?

En nederlands

Diegene die ik niet af en toe een mailtje stuur, hoor ik het denken: laat ze nou nog eens iets van zich horen? En ja, het is alweer een tijd geleden, en er is zeker veel gebeurd, dus ik zal even iets vertellen.

Eerst maar even de korte versie, voor mensen die het druk hebben, maar toch even willen weten hoe het gaat, en nu toch al begonnenzijnmet lezen.

Ik heb het hier heel erg naar mijn zin, het is veel beter dan het eerder geweest is en ik geniet van alles wat ik hier meemaak. Ik vindt het heel raar om me voor te stellen, dat we hier al over een paar weken weggaan. Natuurlijk zijn er nog altijd dingen, die moeilijk te begrijpen zijn, maar dat hoort er waarschijnlijk gewoon bij.

En dan nu maar voor de mensen, die er nog even een kopje thee bij pakken, en rustig kunnen blijven zitten:

Eigenlijk gaat alles hier best wel z'n gangetje: er zit een ritme in de dag, en meestal weten we ook wel redelijk hoe de week gaat verlopen. Zo voelt dat eigenlijk best fijn; om een beetje te weten waar we aan toe zijn en wat er gaat gebeuren. Eind februari was het wel even anders, we kregen bezoek uit Nederland! Gerjan en Leonie kwamen eigenlijk niet helemaal voor ons; ze organiseren een groepsreis voor Don Bosco Amsterdam, en moesten dus dingen uitzoeken voor planning. Toch voelde het echt wel alsof wij bezoek kregen, met Padre Paco en halve kriebels in onze buikjes, hebben we hen op het vliegveld opgehaald.

De volgende dagen hebben we lekker veel nederlands kunnen kletsen en van alles over hier kunnen vertellen. We zijn toen ook met z'n allen en Padre Marco, naar het 'vakantiehuis'van de paters geweest.

Een heel vrolijk en ontspannend dagje strand, daar zijn we af en toe toch best wel even aan toe.

In dit weekend kregen we ook eens 2 ekstra vrije dagen ivm Carnaval. We zijn toen met de bus naar Ambato gegaan, omdat we door een andereOostenrijksevrijwilligster uitgenodigd waren, om in dit stadje de grote optocht te komenbezichtigen.

Ambato ligt op een hoogte van ongeveer 2500m, dus de busreis hierheen was echt heel bijzonder en echt iets wat we niet snel zullen vergeten. Dat kwam trouwens niet alleen door de mooie uitzichten op de bergen, maar ook omdat die bus niet helemaal top was. Er kwamen af en toe hele rare knallen ergens bij de motor, of het wielmisschien, vandaan. Als we uit het raam keken zagen we dan van die grote zwarte rook wolken, niet echt prettig; zo ver bij de bewoonde wereld vandaan. Omdat niemand echt reageerde - alleen op onze geschokte reacties - hoopte we maar dat het goed zou komen.

In Ambato was de Carnavals sfeer al goed te voelen; vrolijke mensen en veel spuitbussen met schuim spul. In de rest van Ecuador, is het normaal om met water te gooien, maar het schijnt dat Ambato een van de weinige steden is, waar dit verboden is. Dan maar van die spuitbussen - waar je overigens ook goed nat en koud van word.

In Ambato hebben we dus gefeest, en Carnaval gevierd, naar de optocht gekeken en ik heb ook in Ambato mijn verjaardag gevierd. We zaten s'avonds in het hostel kaartspelletjes te spelen, toen een paar van de vrijwilligers al zingend en met een taart vol met kaarsjes, de kamer binnenkwamen. En toen was ik dus jarig, in Ecuador, met een grote taart voor mijn neus, zingende mensen en ja hoor, een klein traantje in mijn oog. We zijn na het taart eten uit gegaan en hebben in de straten van Ambato met veel schuim in ons haar gedanst. De volgende dag gingen we terug naar Guayaquil, en heb ik de rest van mijn verjaardag in de bus doorgebracht. Dit was toch wel even moeilijk, ik voelde me een beetje zielig, en het wel het idee, dat ik me even op de verkeerde plek bevond.

Weer terug in Guayaquil, hebben de kindjes van Centro DB voor me gezongen, en heb ik lollies uitgedeeld - toen voelde ik me wel aardig jarig.

Bij carnaval hoort natuurlijk ook het begin van de 40 dagen voor Pasen. Thuis staan we daar nooit zo erg bij stil; mama heeft het vroeger af en toe wel gezegd, dat we eigenlijk niet mogen snoepen, maar verder niet veel anders dan dat we bijna vakantie krijgen. Hier werd het dagprogramma in Centro even onderbroken, en hield Padre Marco een mis voor de kindjes. Verbazend hoe stil die kindjes kunnen zitten, als de pater iets aan hen vertelt!

Verders loop ik nu rond met een heleboel lossen ideen over waarvoor ik het sponsorgeld wil gebruiken. Dit is nog best een lastige vraag, waar ik nog even mijn breintje over zal moeten breken.

In het midden van de aarde is het vredig!...

Ja dat klinkt wel weer heel mooi he? En eigenlijk gaat het er hier ook best wel vredig aan toe. De tijd gaat rustig voorbij, en eigenlijk beginnen we al langzaam af te tellen.
Alles went en er zijn steeds minder dingen gek of verassend.
De laatste 2 weken is het hier best rustig geweest, eigenlijk op de iets te rustige en bijna saaie manier. De jongens hebben vakantie, en er waren workshops voor de werknemers hier. Ja dan bleven de vrijwilligers over; wij hebben hier de klusjesmannen uitgehangen en allerlij klussen gedaan. Het onkruid moest gemaaid worden en de huisjes en klaslokalen moesten schoongemaakt worden. Niet echt het vrijwilligerswerk wat we ons voorgestelt hadden, en soms best frustrerend, maar bij somige dingen kan je gewoon niets anders dan je instelling veranderen. In deze hebben we wel geprobeerd om zoveel mogelijk leuke dingen te doen, en af en toe even te ontsnappen naar een shopping mall of te boulevard. We aten bij de paters en waren daarom ook elke ochtend bij de mis, dit geeft altijd wel een heel bijzonder gemeenschappelijke band.
De paters zijn trouwens best speciale figuren. Somige van hen zijn echt vreemd en niet echt sociale types, terwijl ik het met een paar andere echt heel goed kan vinden. Mijn lievelings-pater, ja die bestaan echt hoor, is bijvoorbeeld Padre Marco. Met hem kan ik echt leuk praten en hij probeerd med ook echt te begrijpen. Hij koopt vaak mangos voor zichzelf en doet mij er dan ook een kado, een hele lieve man dus.
En nu is eindelijk het vakantie-programma voor de kinderen begonnen. Het is hier in Ecuador normaal om je kinderen in de vakantie, naar allerlij aktiviteiten te stuuren, en zelfs om ze in de vakantie ekstra schoollessen te geven. In alle centras van het project, worden nu in de vakantie bijlessen en speciale programmas gegeven.
S'morgens gaan we met een busje vol vrijwilligers op weg naar de centras. In Nigeria, een sloppewijk, worden er eerst een antal afgezet. Deze wijk is echt onvoorstelbaar, en vooral nu met het regenseisoen. De straten zijn normaal van zand en troep, maar nu staan ze vaak onder water, en ziet het er toch altijd wel even spannend uit, hoe we weer weg kunnen komen. Ik kijk altijd mijn ogen uit ls we door de straten rijden, zo onvoorstelbaar hoe die mensen daar in huisjes van riet en troep kunnen wonen. Jeetje wat voel ik me dan super verwend, als ik af toe zielig doe, als ik onder de koude dousch sta!
In Centro Don Bosco zijn er nu met de vakantie een heleboel kinderen, maar jammer genoeg ook meer vrijwilligers. Het is de bedoeling dat we een redelijk vast en gestructureerd programma volgen, maar dat is echter nergens te bekennen. Daar kan ik soms echt heel gefrustreerd van raken; hoe kan ik nou zo veel mogelijk kindjes tegelojk helpen met hun sommen, als ze eigenlijk nog niet eens weten hoe ze de cijfers op moeten schrijven?

Om even terug te komen over het midden van de aarde ... Daar zijn we dit weekend namelijk even heen geweest. Jaja, zo spectaculair was het ook weer niet, maar wel een bijzondere gedachte, om ergens op de evenaar te staan. We zijn met z'n tweeen een weekendje naar Quito, de hoofdstad van Ecuador geweest. Heel leuk om een andere omgeving van Ecuador mee te maken, en voor het temperatuurverschil had voor ons een soort chok effekt! Daar had je die verwende vrijwilligers weer, die nu alleen nog maar tegen warm weer kunnen. Jeetje wat waren we even zielig, toen we de berg afkwamen en helemaal natgeregend waren.
Gelukkig was het weer de dag erna veel beter, anders hadden we meschien ook wel een heel negatief beeld van die stad gehad. Toen hebben we de bus naar Mitad Del Mundo(Midden van de aarde) genomen. Te lang in de bus blijven zitten, en dus uitgestapt in een klein bergdorpje. Daar hebben we rondgewandelt en van de echte ecuadoriaanse bergsfeer - zonder touristen - genoten.
Het touristische dorpje, Mitad Del Mundo, was ook een hele leuke belevenis. We hebben zo lekker genoten van de zon en de schone lucht, veel fotos gemaakt en ons echt lekker op vakantie gevoeld! Ja het voelde daar echt alsof er vrede was in het midden van de aarde!

Hasta luego!

Den danske version!

I midten af jorden er der fredeligt!

Ja det lyder nok lige lidt for idyllisk. Men faktisk er her pt ret fredeligt. Tiden passerer roligt, naesten helt uden at jeg naar at opdage det. Det er endda saadan at vi naesten er ved at taelle ned og forberede os paa det naeste eventyr. Jeg er begyndt at vaenne mig til det meste og for hver dag der passerer er der faerre og faerre underlige ting. De sidste to uger har vaeret meget rolige, naesten saa rolige at det blev kedeligt. Drengene har ferie og der var kursusser for dem der arbejder her, saa var der kun os frivillige tilbage; vi har leget handymen og gjort en masse rent. Drengenes hytter, der hvor de bader og sover, klasse lokaler, ukrudt der skulle luges - alt muligt spaendene, som godt nok ikke lige var hvad vi havde forestillet os under kategorien ''arbejde med gadeboern''. Frustrerende hvis I var tvivl om min mening, men ved nogle ting kan man bare ikke rigtigt aendre andet end sin indstilling dertil. I disse uger har vi proevet at tage vaek fra centeret saa ofte som muligt; shopping malls og boulevarden hjaelper gewaldigt paa daarligt humoer. Vi spiste hos praesterne, og det er der egentligt ogsaa en god nok stemning ved, meget faellesskab-agtigt. De der praester er forresten nok nogle sjove typer, nogle af dem er bare underlige og virkeligt ikke sociale, men andre er altsaa ogsaa meget flinke. Saadan har jeg ogsaa en yndlings praest - fra nu af kalder jeg dem for Padre's, da det bare er en bedre betegnelse - ok, min yndlings Padre: med ham kan jeg virkeligt snakke og han er venlig og forstaaende, paa en bedstefar-agtig maade. Naar han koeber mangoer til sig selv, koeber han ogsaa en med til mig.

Nu er ferie-programmet for boernene endeligt begyndt. Her i Ecuador er det normalt at sende sine boern i skole i ferien, dog er der ogsaa fritids aktiviteter, men det handler primaert om at boernene skal have noget ekstra undervisning. I alle af projektets afdelinger er der derfor ekstra undervisning og andre aktiviteter. Om morgen koerer vi med en lille bus fyldt med frivillige mod de forskellige afdelelinger. I Nigeria, et meget fattigt kvarter, bliver de foerste sat af. Det her kvarter er virkeligt noget af en oplevelse at se og koere igennem. Isaer nu med regnsasonen, svaert at forestille sig, hvis ikke det var fordi jeg havde set det med egne oejene. Normalt er vejene lavet af jord, men nu er ofte meget(!) vaade og ligner mere end flod end en vej. Altid lidt spaendene at se om den gamle ramle bus nu ogsaa klarer det. Det er dog en af de ting jeg ikke kommer til at vaenne mig til; uforstaaeligt hvordan de mennesker kan leve saadan i huse af bambus og saa med saa store familier. Jo, saa vil jeg godt indroemme at jeg foeler mig yderst forkaelet, naar jeg en gang imellem foeler mig soelle pga det kolde bad her.

I Centro Don Bosco er der rigtig mange boern pga ferien, men desvaerre ogsaa rigtigt mange frivillige - hvilket aldrig rigtigt goer arbejdet saerligt effektivt. Det er meningen at vi har et nogenlunde fast og struktureret program , men det kan jeg i praksis aldrig finde. Det kan godt goere mig en lille smule frustreret, da et program og mere system ville goere hverdagen og undervisningen meget mere effektiv. Undervisningen eller den hjaelp, som jeg boer give er nogle gange ogsaa ret svaer; hvordan hjaelper jeg saa mange boern som muligt med deres matematik opgaver, naar de ikke en gang kan finde ud af at skrive eller genkende tallene fra 10 og frem.

... For lige at vende tilbage til med at der i midten af jorden er saa dejligt fredeligt - det passer faktisk! I denne weekend var vi lille et smut forbi aekvator. Nejnej, saa vildt var det heller ikke, men lidt en sjov tanke at staa der, et sted paa aekvator. Vi tog os en weekend i Quito, Ecuadors hovedstad. Meget sjovt at opleve en anden del af Ecuador, isaer omgivelserne og temperaturforskellen gav os noget af en chok-oplevelse. Jaja, det var saa saadan som de der to forkaelede frivillige, som kun er i stand til at fungere i varme, oplevede den foerste dag i Quito. Vi var godt nok lidt soelle, da vi kom ned fra det bjerg, vaade, kolde og droemmene om et varmt bad! Heldigvis var den naeste dag noget bedre. Vi tog bussen til Mitad Del Mundo(midten af jorden). Da vi kom til at blive siddende for laenge i bussen, endte vi i en lille bjerglandsby, med en meget idyllisk og rolig stemning. Her hang vi lidt rundt, noed den friske luft uden turister, bare for at insnuse den rolige stemning. Vi tog bussen tilbage til den lille turistede by Mitad Del Mundo og foelte os igen som aegte turister ... Ja det foeltes rent faktisk som om der var fred i midten af jorden.

Hasta luego!!!