Hoi allemaal

Weer eens een berichtje uit het natte, maar steeds groener wordende Guayaquil . Ik zit nu in de keuken van paters,hier kunnen we rustig zitten, en is het zelfs lekker koel. De madrina(kokkin) is in de keuken aan het zingen, en heeft me net een fijn stuk vlees laten zien; cuy. Een cavia, die ze ook in z’n geheel bereiden en zo opeten, het ziet er nu nog heel eng en onsmakelijk uit. Ik heb het zo als je leest nog niet gegeten, en mag er dus eigenlijk niets over zeggen . Waar ik wel wat over kan zeggen is al het andere eten, dat ik hier gegeten heb. Wil ik het kort zeggen, dan is het rijst met rijst. Oké, s’morgens niet, maar dat is ook het enige moment waarop we dat niet voorgeschoteld krijgen. S’morgens eten we met de jongens buiten een broodje of empañada met hele zoete melk De tijd gaat hier nog steeds snel – meestal in ieder geval, en sinds het vorige berichtje ziet alles er alweer helemaal anders uit. Okay, nu heb ik een hele goeie dag, en een positieve bui, maar als ik dit woensdag s had geschreven, had ik mezelf niet echt geloofd. Tot nu toe is het soms best lastig geweest; we kregen niet echt vaste taken, en het voelde alsof we er hier een beetje naast liepen. Dat was natuurlijk ook elke dag anders, maar sommigen dagen zag ik het echt even niet helemaal zitten. Waar kon ik mee helpen? Waar hadden ze me hier eigenlijk nodig?

Nu ziet het er allemaal iets anders uit, en heeft de dag hier een soort van schema. We weten ongeveer wat er gebeurd en wat we kunnen doen.

Mijn werkdag is eigenlijk in 2 delen verdeeld. S´morgens ben ik in Casa Don Bosco bezig. De jongens moeten s´morgens klusjes doen, rond 7:30 eten we dan met ze en hierna staan er dan, afhankelijk van welke dag het is, verschillende dingen op het programma: huiswerk maken, sporten of iets anders. S´morgens komen ook de externe jongens, die wonen gewoon thuis, maar zijn hier overdag. Ik moet er dan voor zorgen, dat ook zij hun klusjes doen en goed ontbijten, voordat ze met de anderen gaan voetballen.
Rond 12 uur vertrek ik vanaf Casa Don Bosco, naar Centro Don Bosco. Ik neem dan de metrovia, een buslijn die op de grote wegen rijdt, en moet daarna met nog 2 kleine hobbel-busjes. Als ik met de eerste bus ben uitgestapt, moet ik aansluiten in een lange rij, om me te kunnen met de volgende bus. Aan deze bus is niet te zien waar die heen gaat, daarom moet ik altijd maar een beetje op de andere mensen in de rij vertrouwen, dat het toch echt de goeie rij is. Toch altijd wel even spannend om te zien, of mijn bus ook echt de goeie kant op gaat - ook al is dit nog nooit fout gegaan. Wel ben ik een keertje te lang blijven zitten in het eerste hobbel-busje. Toen ben ik een heel stuk terug gelopen, omdat ik niet zeker wist, of de volgende bus mij anders wel mee kon nemen. Die kleine rammel-hobbel-busjes zijn natuurlijk het leukst; gezellige muziek, veel mensen, en als je er af wilt, moet je dat gewoon even tegen de chauffeur zeggen, dan stopt ie, en kan je eraf springen.
Centro Don Bosco is een soort naschoolse opvang, waar kinderen komen, die thuis niet veel kunnen doen. Als ze thuis zouden zijn, zouden ze op straat hangen, geen huiswerkhulp krijgen en niet echt met andere kinderen kunnen spelen. Hier in het centrum komen s´middags ongeveer 40-70 kinderen. Eerst word er buiten gespeeld, dan krijgen ze een warme maaltijd en hierna moeten ze huiswerk maken, en krijgen sommige ook bijles. Ik help hier met huiswerk maken, ook al is dat soms natuurlijk super lastig door de taal. Als het huiswerk gemaakt is, en ze weer buiten mogen spelen, doen we spelletjes met de kinderen of soms praat ik met een paar van hen. Ook al is de doctora, de baas van hier, super streng, toch vinden de kinderen het fijn om hier te komen. Ze krijgen aandacht, hulp en als ze zich goed gedragen word er naar ze geluisterd. Vooral dat met het goede gedrag is hier best belangrijk: ze weten, dat als ze zich niet goed gedragen, we weg gestuurd kunnen worden, of het kan zelfs consequenties voor hun familie hebben, die steun van de paters krijgen.
S´avonds ben ik dan weer in Casa DB, hier eten we met de jongens en is er na het eten weer tijd voor huiswerk of iets leuks.

En de weekeinden zijn natuurlijk weer heel anders. Zaterdags ben ik bij de scouts. Er komen dan 2 vrijwilligers, die hier een groep met scouts begeleiden. Deze kinderen komen dan weer uit allerlij wijken in de buurt, maar er zijn ook 3 van onze jongens die meedoen. Dit is echt heel leuk om mee te maken, en ook om te zien hoe sommige dingen heel anders gaan, en andere er toch best bekend uit zien. Iets wat mij zaterdag heel erg verbaasde, was hoe een van de jongens gestraft werd. Zijn uniformpje moest schoon blijven, daarom moest hij een t-shirtje aan gaan trekken. Dit zag hij niet zo zitten, en is toen een hele tijd weggebleven. Toen hij terug kwam, kreeg ie op z´n kop, en moest hierna op z´n hoofd staan; in een hele rare houding, en veel te lang, als je bedenkt hoe warm het was. Hierna moest hij nog even een paar rondjes om het voetbalveld rennen, voordat ie weer mee mocht spelen met de andere kinderen. Zo iets kan me echt raar laten kijken!
Zaterdag ben ik s´middags mee geweest voor een jubileum van een scoutinggroep ergens in het centrum van de stad. Zo grappig om te zien hoe dat hier allemaal gaat; hoe ze, als ze een liedje zingen, meezingen met een cd-speler, hoe ze zich klaarmelden voor een opdracht en hoe ze met elkaar omgaan.
Zaterdags is er ook altijd een misa, een kerkmis in de grote capilla, op het terrein van Casa DB. De hele capilla zit dan vol met kinderen, die kerkles krijgen of zich aan het voorbereiden zijn voor hun eerste communie. Na de misa, zijn wij officieel vrij, en kunnen we dus lekker weggaan, omdat we pas zondag avond terug moeten zijn.
Gisteren zijn Kimberly en ik met z´n tweeën naar het strand geweest. We gingen met de taxi naar de terminal, en hebben toen een kaartje naar het dorpje Playas gekocht. De bus die elke 10 min vertrekt, hebben we ongeveer een halfuur op gewacht. Maar ja, als je er dan bent, dan weet je ook wel waarvoor je het doet. Ik weet nu hoe het strand in Zandvoort, er in de zomer uit moet zien! Zo veel mensen, echt onmogelijk om tussen al die ecuadoriaanen je handdoekje neerteleggen. Toch hebben we heerlijk van de zon kunnen genieten, en ons als echte gringas kunnen voelen - dat kan ook niet anders als er foto’s van je gemaakt worden, omdat je toevallig blank bent. Sommige zijn zo vriendelijk om het te vragen(en als ze een nee krijgen, het toch nog te doen) anderen gaan gewoon recht voor ons staan, en trekken zich niets van onze boze koppen aan. Toen we s’avonds de ontzettende lange rij voor de bussen naar Guayaquil zagen, moesten we wel even slikken – zouden we echt zo lang moeten wachten? Toen we in de rij stonden, werden we door een man aangesproken, hij had een grote bus, direct en vertrok binnen enkele minuten. Toen we bij de rammelbak aan kwamen, waren er echter geen stoelen meer, maar konden we op het bankje achter de chauffeur zitten. Weer zo’n gekker ervaring erbij. Als we dachten, dat de taxi waarin we eerder die dag gezeten hadden, bijna uit elkaar viel, dan was dat alleen omdat we deze bus nog niet kende! De deur kon niet dicht, de ruitenwissers moesten geholpen worden, en het knipperlicht moest manuaal bediend worden. Gordels bestaan hier in autos sowieso heel zelden, maar hier had ik toch af en toe echt het idee, dat we dom bezig waren. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, en waren we niet al te laat thuis! Nog heel erg bedankt voor jullie reacties, die zijn altijd heel fijn om te lezen - ga zo door.

Paa dansk

Hej allesammen!

Saa blev det tid til en besked fra det vaade, men meget groennere Guayaquil. Lige nu sidder jeg i praesternes hus, her i koekkenet er der dejligt koeligt og der er altid meget stille. Madrina’en har netop vist mig hvad praesterne spiser i aften: et stykke koed som jeg ikke en gang ville give til mine hund. Cuy hedder det; marsvin, men ikke skaaret i stykker. Et helt marsvin med oejene, naese og det hele, de tilbereder dyret saadan her, og serverer det ogsaa saadan. Det ser ikke ligefrem spiseligt ud. Som du nok laeser det, har jeg ikke smagt denne ret, og boer egentligt ikke have ret til at udtale mig om. Det jeg tilgengaeld godt kan sige noget om, er alt andet mad, som vi faar serveret her. Med meget faa ord er det ris, eller kulhydrater med kulhydrater. Okay, om morgenen slipper vi, men ellers er det altsaa ris til frokost og ris til aften. Om morgenen er der en empanada(friturestegt pankage agtigt broed) med hertil meget soed melk, eller kakao. Tiden gaar stadig staerkt her – saadan er det i hvertfald oftest, og siden forrige besked er der ogsaa sket en hel masse. Saadan er det i hvertfald nu, med tiden altsaa, i dag har vaeret en god dag, men hvis jeg havde skrevet det her i onsdags, havde jeg ikke rigtigt troet paa mig selv. Indtil nu har det nogle gange vaeret lidt haardt: vi fik ikke rigtigt faste opgaver, og havde svaert ved at foelge med i, hvad der foregik og hvordan det hele fungerede. Det foeltes lidt som om, vi gik lidt ved siden af det hele her. Det var selvfoelgelig ogsaa anderledes for hver dag, men der var altsaa ogsaa nogle dage imellem, som bare ikke var saa sjove. Hvor kunne jeg hjaelpe? Hvor havde de brug for mig?

Nu ser det hele saa anderledes ud, der er system i hverdagen, vi har faste opgaver og ved nogenlunde hvad der sker. Min arbejdsdag er delt ind i 2: om morgenen er jeg her i Casa Don Bosco. Drengene har rengoeringsopgave om morgenen, omkring kl 7:30 spiser vi morgenmad med dem og herefter er der saa forskellige ting paa programmet, afhaengigt af hvilken dag det er: sport, eller lektier. Om morgenen kommer de eksterne drenge, dem der bor derhjemme, men er her om dagen. De skal ogsaa udfoere deres opgaver og jeg sal soerge for at de spiser morgenmad, inden de spiller fodbold med de andre. Omkring kl 12 tager jeg saa fra Casa Don Bosco til Centro Don Bosco. Saa tager jeg metrovia’en, en bus som koerer paa de store veje, herefter skal jeg med to smaa rasle-busser. Naar jeg er steget af den foerste bus, skal jeg stille mig i en lang koe, for at kunne komme med den naeste bus. Paa denne bus kan jeg ikke se hvorhen den koerer eller hvilket nr den har, derfor maa jeg bare stole paa de andre i koeen og dem jeg spoerger om det her nu er den rigtige koe. Altid lidt spaendene at se om bussen nu ogsaa koerer den rigtige vej – ogsaa selvom det her nu aldrig er gaaet galt. Jeg er godt nok en gang kommet til at blive siddende for lang tid, og blev derfor noed til at gaa et ordenligt stykke tilbage, til det sted hvor jeg var sikker paa at den naeste bus ville samle mig op. Die der rasle-busser er selvfoelgelig sjovest og dem hvor stemningen bare er helt speciel: hyggelig musik, mange mennesker, og naar man skal af, skal man bare sige det til chauffoeren, saa stopper han og kan man hoppe af. Centro Don Bosco er en slags fritter, hvor boernene kommer, som derhjemme ikke rigtigt kan lave noget. Hvis de ville vaere derhjemme, ville de haenge udenfor, de ville ikke faa hjaelp med lektierne, eller lege med andre boern. Her i centeret kommer der ca. 40-70 boern. Foerst leger vi udenfor, saa er der middagsmad, herefter bliver der lavet lektier og nogle faar ogsaa ekstra undervisning. Jeg hjaelper med lektierne, selvom det nogle gange godt kan vaere lidt svaert pga sproget. Naar lektierne er lavet, maa de igen lege udenfor og leger vi nogle lege med dem. Selvom la doctora, chefen her, er meget streng, kan boernene godt lide at vaere her. De faar opmaerksomhed, hjaelp, og naar de opfoerer sig ordenligt bliver der ogsaa lyttet til dem. Isaer det der med den gode opfoersel er ret vigtig her: de ved, at hvis de ikke opfoerer sig ordenligt, kan de blive sendt hjem eller det kan endda faa konsekvenser for deres familier, som faar stoette af praesterne. Om aftenen er jeg igen i Casa DB, her spiser vi sammen med drengene og efter aftensmaden er der igen tid til lektier eller et eller andet sjovt. I weekenderne ser det hele selvfoelgelig igen meget anderledes ud. Om loerdagen hjaelper jeg altid til hos spejderne. Saa kommer der to spejderledere, som leder en gruppe spejdere. Boernene kommer fra forskellige kvarterer heromkring, men ogsaa tre af vores egne drenge deltager. Det er en af de gode ting at faa lov til at vaere med til at opleve her. Meget sjovt at se hvordan tingene fungerer her, hvad der er det samme som i Danmark og hvilke ting der bare er meget anderledes. Noget der virkeligt gjorde indtryk paa mig i loerdags, var for eksempel hvordan en af drengene blev straffet. Han skulle skifte fra uniform til t-shirt, men gad ikke rigtig og blev derfor vaek i meget lang tid. Da han saa kom tilbage, fik han besked paa at stille sig paa hovedet i en meget skoer holdning. Saa maerkeligt, naar man taenker paa hvor varmt der var og hvorfor han blev straffet. Herefter blev han ogsaa noed til at loebe et par ture rundt om fodboldbanen, inden han igen fiklov til at lege med de andre boern. Om eftermiddagen var jeg i loerdags med til en slags jubilaeumsfest for en spejdergruppe et sted i byen. Interesant at se hvordan saadan noget bliver fejret her: hvordan de synger en sang sammen med en CD-afspiller med en fordfaerdelig stemme, hvordan de melder klar og af til opgaver og hvordan de raaber. Loerdag er der ogsaa altid en gudstjeneste, i den store capilla her paa stedet. Capilla’en er saa fyldt med boern, som faar religionsundervisning eller som forbereder sig til der konfirmation. Efter gudstjenesten har vi fri, og kan vi derfor tage paa weekend, da vi foerst skal vaere tilbage igen soendag aften. Soendag tog Kimberly og jeg til stranden. Med en taxa til ternminalen, hvor vi koebte en billet til Playas.Bussen skulle gerne koere hver 10.Minut, men vi kom godt nok til at Vente en halvtime. Jaja, naar man saa er fremme, saa ved man altsaa ogsaa hvorfor man tog afsted.Usandsynligt mange mennesker paa den strand – saadan kommer Tornby strand nok aldrig til at se ud. Det saa ud som om det var umuligt at ligge vores haandklaeder et sted, men alligevel lykkedes det os at nyde solen, og foele os som eagte gringaer – det kan vidst heller ikke undgaaes, naar der bliver taget billeder af os, bare fordi vi tilfaeldigvis er lidt blege. De fleste var saa venlige at spoerge om de maa tage billeder, mens andre blot stillede sig foran os og var ligeglade med vores sure ansigter. Da vi skulle hjem om aftenen og saa den enorme koe til Guayaquil busserne, blev vi lige noed til at traekke vejret dybt – skulle vi virkeligt vente i saa lang tid? Da vi stod i koe, blev vi tiltalt af en mand som havde en grande bus, som koerte direkte og vi tage afsted om faa minuter. Win, win, dobbelt win – altsaa indtil vi saa skrammel-daasen. Det var ikke rigtigt flere saeder, saa chauffoeren viste os den lille baenk bag ved ham, der kunne vi da godt side 2 timer. Saa foeles en bustur altsaa lidt mere som et eventyr end en maade at komme hjem paa. Hvis vi troede at den taxa, vi havde siddet i tidligere den dag, var en rasle-vogn, var det kun fordi vi ikke havde set den her bus endnu: Doeren kunne ikke lukkes, vindusviskerne skulle bruge hjaelp, blinklyset skulle betjenes manuelt. Seler findes der saadan set aldrig i biler her, de virker i hvertfald ikke, men her havde jeg godt nok lidt en ide om at jeg savnede dem og foelte mig ikke saerligt sikker. Det hele gik dog godt og efter endnu en lille taxa tur var vi hjemme, efter en vellykket dag paa stranden. Tak for alle jeres beskeder - det hjaelper mig nogle gange virkeligt meget!

.