marlonmiezenbeek.reismee.nl

Enge bussen in Bolivia

Koninginnedag was dus echt wel anders dan in Hjoerring, maar ja, dat zou toch ook niet zo moeilijk moeten zijn. In een hollands cafe, en met oranje, wollen lama sjaals, hebben we flink gefeest. Guus Meeuwis en Marco Borsato af laten spelen, hier was de Dj het niet helemaal maar eens: 'Is het met al dat oranje dan niet hollands genoeg?', aldus de boliviaanse dj. Met zo'n avondje, ook al is het dan aan de andere kant van de wereld, voel ik me toch wel lekker hollands.

Na La Paz helemaal uit ons geleerd te hebben, incl. het verkeer en alle steile straatjes, zijn we met een gevaarlijke busrit, richting de jungle, ofwel de regio Yungas van Bolivia gegaan. We zouden eerst een paar dagen in Coroico, een schijnbaar mooi dorpje doorbrengen. Dit mooie, maar ook best wel saaie dorpje, hebben we na een paar dagjes weer verlaten. De bus die ons op zou pikken, zou heus wel komen - dit antwoord kregen we ook telkens als we erna vroegen - hij heeft er alleen wel een hele dag over gedaan. Eigenlijk was dit wel hoe ik me het reizen in Bolivie voorgesteld had, zo erg was het dus ook weer niet; een beetje wachten in de, mandarijntjes eten en af en toe eens vragen of die bus echt zou komen. Het vervelende was alleen wel, dat we nadat we in de bus zaten, een halfuurtje reden, en toen door wegwerkzaamheden nog 2 uur moesten wachten - toen begon het wachten toch best een beetje saai te worden. Maar toen de bus eindelijk weer ging rijden, had ik gewenst dat ik er nooit in had gezeten. Deze weg was als The Death Road, en dan wel met de bus. Een Ă©Ă©n baans weg, waar de autos, vrachtwagens en andere uit-elkaar-vallende voertuigen, er achter elkaar aan een soort van racebaan van maakten. Heel fijn, dicht langs de bergen en aan de andere kant het ravijn, en dan nog met het plaatje van een paar dagen eerder: toen we op zo'n weg fietsten en in het ravijn een busje zagen liggen. Ook fijn; toen we om een of andere reden, ineens ingehaald moesten worden. Dit deed me toch het meest denken aan een pretpark, zonder de pret of nooduitgang. Ik ben echt nog nooit zo bang geweest, en was er dus ook heilig van overtuigd, dit niet te overleven.

Ach ja, ik ben er nog, en heb het dus allemaal gewoon overleefd. Vanuit Rurrenabaque, hebben we snel een tripje naar de jungle geboekt. Hier hebben we vanuit een bootje, allerlij dieren kunnen spotten. Ook hebben we met dolfijnen in de rivier gezwommen, s'avonds een krokodillen speurtocht gedaan en zelfs een expeditie anaconda zoeken gedaan. Jammer genoeg waren we er net in een verkeerd seizoen, en hebben we dus geen anacondas kunnen vinden. Anacondas of niet, toch was het wel een heel gaaf uitstapje; s'morgens wakker worden van de aapjes die achter ons hutje rondsprongen, piranhas vissen en dat met die dolfijnen zwemmen, was toch ook echt wel heel gaaf.

Voordat we weer naar het zuiden gingen, en de hoogte weer in, hebben we nog even een dagje van het mooie weer en een zwembadje genoten. Toen dus weer fijn met die bus richting La Paz. Du busreis, over de zelfde weg als op de heenweg, voelde veel veiliger. En dat nog wel terwijl we er 32 uur over deden, in plaats van de geplande 15 uur. Door wegwerkzaamheden, waar de buspassagiers het niet bepaald mee eens waren, hebben we heel lang stil moeten staan. Een heel gek gezicht; op die smalle weg, werd ineens een hele hoop aarde neergegooid. Iedereen de bus uit, en de bus over dat smalle stukje weg laten rijden, ondertussen waren de boliviaanse passagiers flink bezig om de wegwerkers weg te jagen met stenen en stokken - zo iets hoeven we in Europa toch niet te proberen, als we het er even niet mee eens zijn.

Nu ik het toch over al die fijne busreisjes heb, doe ik er nog even eentje bij: het busreisje vanaf La Paz naar Uyuni. Uyuni ligt op 3670 m boven de zee, dit zou dus hoe dan ook een koud ritje worden. Het raampje bleek ook nog eens niet dicht te kunnen, ja dan was het toch niet zo heel gek van die kou. Uyuni bleek echt zo'n dorpje te zijn, waar we gewoon snel weer weg zouden willen; vrezelijk lelijk, saai en gewoon te koud. Na dat we na ankomst even geslapen hadden, gingen we maar even op zoek naar een touragencie om de beroemde tour naar de Salar de Uyuni te boeken. Dat bleek alleen niet zo simpel, op een zondag. Na veel gemopper en frustraties; “Willen die boliviaanen dan geen geld verdienen op zondagen?”, zijn we op een bankje in het park gaan zitten, neppe chokoladen koekjes gaan eten, en gaan wachten tot de oplossing vanzelf naar ons toe kwam. En zo gebeurde het ook, de oplossing kwam in de vorm van twee engelse reizigers, die zelf niet echt konden kiezen met welke agencie ze zouden gaan. Het bleek dat in een straat verderop, een soort van hoofdweg, er gewoon een heleboel touristbureautjes open waren. Hier hebben we uiteindelijk goed ons best gedaan, om de tour zo goedkoop mogelijk te krijgen. Enfin, ik kan Uyuni nog wel veel spannender laten klinken, maar het leuke was natuurlijk de tour.

De eerste stop was een trein-kerkhof. Onze gids wist het heel interesant te brengen: “Hier liggen dus oude treinen, de eerste uit Bolivie.” Bij hem hoefde we er dus ook geen spannende informatie over te verwachten. Hierna hebben we nog een flink stuk in de 4*4 toyota gereden, voordat we eindelijk de Salar opreden. Een onvoorstelbare aanschouwing; zo ver als we konden kijken de witte vlakte en daar tegenaan de helblauwe lucht. Hier werd ik toch wel even stil van! Uit de auto om fotos te maken en toen reden we verder over deze surrealistische vlakte. Omdat onze auto, of waarschijnlijk de chauffeur, niet de snelste was, hadden we alles voor ons zelf – niets tussen ons en de bergjes in de verte. We hebben op de zoutvlakte nog een grappig kaktus eilandje bezocht, daar aan een zout-tafeltje, op zouten krukjes, lama vlees geluncht en nog van veel zout kunnen genieten. Een absurde dag, die eindigden met het bezichtigen van de immens vele sterren. Zoveel had ik er echt nog nooit gezien!

De volgende dag hebben we weer van die bijzonder mooie dingen mogen zien; het rijden door de vulkanische landschappen, quinia velden, lagunas in allerlij kleuren, zelfs met bijpassende flamingos. Echt bijzonder, die flamingos, het gekleurde meer en dat met prachtige bergen op de achtergrond. Als ik zou kunnen schilderen, zou dit wel een flink doek waard zijn. Gelukkig heb ik er maar gewoon mooie fotos van gemaakt. Deze nacht zou het koudst worden, dus waren we van plan om onze bedjes lekker tegen elkaar aan te schuiven, en warm tegen elkaar aan te slapen. Dit bleek een beetje lastig te zijn, omdat de bedden van enorme blokken zout gemaakt waren – leuk bedacht hoor! Nou ja, na een glaasje wijn, vroeg naar bed en goed ingepakt in onze alpaca wollen kleding. De derde en laatste dag van deze tour, werden we om half 5 wakker gemaakt, niet echt grappig om dan die ijzende kou in te moeten. De gids stond ons flink op te jagen, uiteindelijk is iedereen dus echt in de auto beland. Op naar geisers en een hot spring om onze lichaampjes weer op te warmen. Allebij fantastisch, maar vooral de hotspring was genieten zonder lijden. In lekker heet water, uitzicht op een laguna met flamingos en de zon die het hele zooitje onderhand lekker opwarmt – dan is het leven toch echt niet zo zwaar.

Hmm, lastig om zo iets bijzonders te beschrijven. De fotos zullen er vast een beter beeld van geven!

Nu zijn we onderhand alweer heel ergens anders, en is er natuurlijk al veel gebeur. Dat zal ik allemaal vast wel eens opschrijven ..

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!