En nu ben ik alweer in Bolivia.

Vanaf Puno in Peru, gingen we na 2 uurtjes geslapen te hebben, en natuurlijk en nachtje flink de feestjes opgezocht te hebben, met de bus richting Bolivia. Op een gegeven moment moest iedereen de bus uit; eerst uitstempelen in Peru, dan een stukje verder lopen, onder een poortje door en in Bolivia weer instempelen. Toch best wel een grappig ritueel, dat gestempel in je paspoort. In Bolivia zouden we nog eens het Tticaca meer bevaren. We zouden een nachtje op Isla del Sol(Eiland van de zon) verblijve, maar hebben het op dit eiland toch best goed naar onze zin gehad, en zijn hier dus uiteindelijk drie daagjes geweest. Dit eiland was echt wel een paar standjes minder touristisch dan de eilandjes die we vanaf Peru bezocht hadden. Om nog even op Peru terug te komen; hier bezochten we the floating islands. Eilandjes van riet, bootjes van riet waar de touristen dan in rondgevaard worden en veel gekleurde indianen-achtige mensjes, die de touristen dan allerlij handgemaakte knutselwerkjes probeerden te verkopen. Het was heus wel bijzonder om te zien, en als de mensen ooit zo in het echt geleefd hebben, is dat ook wel gaaf, maar nu was het echt meer een soort circus voorstelling. Het toppunt van fout, was dus ook dat de vrolijk geklede ons uitzwaaide met een ''Vamos a la playa'' - gelukkig mochten we daar weer weg. Bij Isla del Sol hoort nog een leuk verhaaltje: het was de bedoeling dat we het hele eilandje rond zouden lopen; naar het zuiden en daar dan ergens overnachten. Omdat het weer zo mooi was, zijn we op de rotsen blijven hangen en hebbe we daar van de zon genoten. Later toch een stukje verder gaan lopen, bij een bijzonder strandje uitgekomen: hier liepen ezels, varkens en koeien over het strand. Gezwommen in het Titicaca meer en van al het moois om ons heen genoten. Op een gegeven moment zaten we op de brug, gewoon te genieten en een beetje om ons heen te kijken. Toen kwamen die varkens alleen wel heel dicht bij onze spullen, en het duurde maar heel even voordat het grote varken er met mijn rugzak vandaan ging. Gelukkig heeft dat beest mijn tas wel weer losgelaten en zijn we toen maar terug gegaan; het dorpje en een paar bedjes zoeken.

Vanaf Copacabana zijn we met de bus richting La Paz gegaan. De busreis was ook alweer een hele belevenis; prachtige uitzichten over de bergen en het meer en toen moest iedereen, in een klein dorpje, ineens de bus uit. De bus werd op een soort krakkemikkig houten vlot gereden, en wij als passagiers betaalden 1 boliviano om met een ander vlotje het meer over te varen. De bus op dat bijna 'homemade' vlot was echt wel een gek gezicht, lachwekkend omdat het ding zo in onze eigen rivier zou kunnen.

La Paz is een hele grote stad, dat was tenmindste mijn eerste impressie: we reden er zeg maar van boven in, en zagen zo hoe de hele stad tussen de bergen ingeplakt was. In het dal tussen de bergen in, waren tegen alle bergwanden aan huizen aangeplakt, het zag er vooral heel onoverzichtelijk uit. La Paz bleek uiteindelijk snel overzichtelijk te worden, en we hebben hier dus ook een vlinke week doorgebracht.

De eerste dagen moest ik in La Paz - dat overigens De Vrede betekend - wel heel erg wennen aan de drukte; het verkeer was altijd onvoorspelbaar en overal en dan de demonstraties, die in Bolivia blijkbaar heel gewoon zijn. In de straten werd er geprotesteerd over de werktijden van de dokters, dit deden ze dan wel een paar dagen achter elkaar aan en met gebruik van goede hoeveelheiden dynamiet. Gelukkig ging het er wel allemaal veilig aan toe, en was het dus alleen in het begin een beetje spannend.

In La Paz hebben we ook veel gefeest, lekker goedkoop geleefd, gewinkelt, moeite gehad met ademhalen - op een hoogte van 3650 m, ben ik soms s'nachts best wel eng wakker geworden - , en een stukje gefietst:

Over dat fietsen zal ik er nog wel even een paar wordjesaan vast knopen: vanaf vandaag ben ik dus een deathroad survivor. Klinkt wel gaaf, maar volgens onze gids is het wel normaal dat iedereen het overleefd - gelukkig wel he! Op mountainbikes, met helms, en met veel warme kleding, begonnen we op 4650 m, dichtbij de sneeuwbedekte bergtoppen en waar onze fingers er toch bijna af konden vriezen. De gaat alsmaar naar beneden, ongeveer 60km en het eerste stuk met autos, die er ook graag even langs wouden. De uitzichten waren onvoorstelbaar diep en eng, ik heb dus maar goed op de weg gelet en bij de pauses wel even de diepe ravijnen ingekeken .. Een gaaf dagje fietsen, maar hierna moesten ook weer terug waar we vandaan kwamen; de zelfde weg, maar dan naar boven en met een maffe boliviaan aan het stuur - naar beneden fietsen voelde toch wel iets veiliger.

Goed, dat was het weer even voor nu, we zijn nog een paar dagjes in La Paz, waar we onder andere nog koninginnedag zullen vieren - vast met meer nederlanders dan in Hjoerring!