Dem, som jeg af og til ikke sender en mail til, kan jeg naesten hoere taenke det; hvordan fortaeller hun nu igen lidt om hvad hun har gang i?! Ja, det er vidst ved at vaere laenge siden, og selvfoelgelig er der igen sket en helt masse, det kan jeg nu godt proeve at fortaelle lidt om.

Foerst kan jeg lige give den korte version, til dem der har travlt, men alligevel gerne lige vil vide hvordan det gaar: Jeg har det rigtig godt her, og faktisk gaar det pt bedre end det har gjort indtil nu. Jeg nyder alt, hvad jeg oplever. Lige nu kan jeg slet ikke forestille mig, at vi allerede snart tager herfra igen. Selvfoelgelig er der stadig ting, som jeg ikke forstaar og som er svaere at acceptere, en saadan skal det nok vaere.

Og saa til det afsnit, til dem som har tid, netop har lavet sig en ekstra kop kaffe, og har tid til at blive siddende lidt endnu:

Faktisk gaar det hele paa paene skinner her: dagene har en rytme, og oftest ved vi ogsaa hvad der foregaar eller kommer til at ske resten af ugen. Saadan kan jeg meget godt lide det, en slags hverdag, men dog paa en anstrengende maade, hvor jeg foeler at jeg hele tiden skal vaere 100% vaagen og opmaerksom.

For et par uger siden fik vi besoeg fra Holland. Det var to frivilige fra vores organisation, som er ved at planlaegge en grupperejse til Sydamerika, ikke direkte vores gaester, som kom for at besoege os, men nu de alligevel var her, kunne vi jo passende snakke lidt hollandsk og fortaelle alle vores historier. Det foeltes dog som om vi fik gaester, og sammen med Padre Paco og halve sommerfugle i vores maver, tog vi til lufthavnen for at samle dem op.

De foelgende dagene har vi nydt hollandsk selskab og vaeret paa udflugt til praesternes sommerhus i Playas. En dejlig og meget afslappende dag ved stranden, det havde vi godt nok lidt brug.

I denne weekend fik vi ovenikoebet to dage ekstra fri, i forbindelse med Carnaval eller det som vi i Danmark kalder for fastelavn. Vi tog til Ambato, en by som ligger i midten af Ecuador, og i bjergene, hvilket er meget anderledes end hvor vi normalt befinder os. Vi var blevet inviteret af en frivillig fra Oestrig og i Ambato skulle paraden vaere meget smuk.

Ambato ligger paa en hoejde af ca 2500m, saa busturen derhen var virkeligt smuk, og bestemt en af de ture vi ikke vil glemme foreloebigt. Det var forresten ikke kun pga de smukke udsigter, men ogsaa fordi bussen ikke var helt iorden. En gang imellem gav den virkeligt saere lyde, noget med motoren eller daekkene, naar vi kiggede ud af vinduerne, var der store sorte roegskyer – saa foeles det godt nok lidt usikkert, saa langt fra den civiliserede verden og i bjergene, hvor vejret var saa koldt. Da vi var de eneste der reagerede – ud over dem der bemaerkede vores forskraekkede ansigter – forsoegte vi ogsaa at lade som ingenting og haabe paa det bedste.

I Ambato var Carnavals stemningen tydelig at foele og se: mange glade mennesker og spraydaaser med skum, overalt i gaderne. I resten af Ecuador er det normalt at sproejte med vand, men ifoelge vores kilder, skulle dette vaere forbudt i Ambato. Derfor disse spraydaaser, som man forresten ogsaa hurtigt kan blive meget vaad og kold af. Men i Ambato fik vi i hvertfald festet, fejret Carnaval, set optoget og i Ambato har jeg ogsaa faaet fejret min foedselsdag. Vi sad og spillede kortspil og varmede os efter en kold omgang i gaderne, da et par af de frivillige kom ind med en lagkage med lys. Og ja, saa var det altsaa min foedselsdag, i Ecuador, med en kage foran snuden, syngend mennesker og ja, nok en lille taare i mit ene oeje ... Vi tog i byen, og dansede, med skaam i haaret, i Ambatos gader. Den efterfoelgende dag tog vi tilbage til Guayaquil, resten af min foedselsdag tilbragte jeg i bussen. En lidt haard dag at komme igennem, da jeg nok maa indroemme at have foelt mig en smule malplaceret.

Tilbage i Guayaquil, sang ogsaa boernene fra Centro DB for mig, jeg delte slikkepinde ud til dem og foelte mig allerede meget bedre.

I forbindelse med carnaval, kommer ogsaa starten af fasten eller som de her kalder for 40 dage perioden. I centro Don Bosco, blev dagens program afbrudt til fordel for en gudstjeneste. Fedt at se at boernene af og til faktisk godt kan sidde stille og hoere efter – dog en ret stor undtagelse.

Ellers render jeg nu rundt med en masse ideer, til hvad jeg skal bruge de penge til, som jeg har samlet ind derhjemme. Puh ha, det er nu lidt af en opgave, alle kan jeg godt bruge et eller andet, men hvad er nu vigtigere end noget andet?

En nederlands

Diegene die ik niet af en toe een mailtje stuur, hoor ik het denken: laat ze nou nog eens iets van zich horen? En ja, het is alweer een tijd geleden, en er is zeker veel gebeurd, dus ik zal even iets vertellen.

Eerst maar even de korte versie, voor mensen die het druk hebben, maar toch even willen weten hoe het gaat, en nu toch al begonnenzijnmet lezen.

Ik heb het hier heel erg naar mijn zin, het is veel beter dan het eerder geweest is en ik geniet van alles wat ik hier meemaak. Ik vindt het heel raar om me voor te stellen, dat we hier al over een paar weken weggaan. Natuurlijk zijn er nog altijd dingen, die moeilijk te begrijpen zijn, maar dat hoort er waarschijnlijk gewoon bij.

En dan nu maar voor de mensen, die er nog even een kopje thee bij pakken, en rustig kunnen blijven zitten:

Eigenlijk gaat alles hier best wel z'n gangetje: er zit een ritme in de dag, en meestal weten we ook wel redelijk hoe de week gaat verlopen. Zo voelt dat eigenlijk best fijn; om een beetje te weten waar we aan toe zijn en wat er gaat gebeuren. Eind februari was het wel even anders, we kregen bezoek uit Nederland! Gerjan en Leonie kwamen eigenlijk niet helemaal voor ons; ze organiseren een groepsreis voor Don Bosco Amsterdam, en moesten dus dingen uitzoeken voor planning. Toch voelde het echt wel alsof wij bezoek kregen, met Padre Paco en halve kriebels in onze buikjes, hebben we hen op het vliegveld opgehaald.

De volgende dagen hebben we lekker veel nederlands kunnen kletsen en van alles over hier kunnen vertellen. We zijn toen ook met z'n allen en Padre Marco, naar het 'vakantiehuis'van de paters geweest.

Een heel vrolijk en ontspannend dagje strand, daar zijn we af en toe toch best wel even aan toe.

In dit weekend kregen we ook eens 2 ekstra vrije dagen ivm Carnaval. We zijn toen met de bus naar Ambato gegaan, omdat we door een andereOostenrijksevrijwilligster uitgenodigd waren, om in dit stadje de grote optocht te komenbezichtigen.

Ambato ligt op een hoogte van ongeveer 2500m, dus de busreis hierheen was echt heel bijzonder en echt iets wat we niet snel zullen vergeten. Dat kwam trouwens niet alleen door de mooie uitzichten op de bergen, maar ook omdat die bus niet helemaal top was. Er kwamen af en toe hele rare knallen ergens bij de motor, of het wielmisschien, vandaan. Als we uit het raam keken zagen we dan van die grote zwarte rook wolken, niet echt prettig; zo ver bij de bewoonde wereld vandaan. Omdat niemand echt reageerde - alleen op onze geschokte reacties - hoopte we maar dat het goed zou komen.

In Ambato was de Carnavals sfeer al goed te voelen; vrolijke mensen en veel spuitbussen met schuim spul. In de rest van Ecuador, is het normaal om met water te gooien, maar het schijnt dat Ambato een van de weinige steden is, waar dit verboden is. Dan maar van die spuitbussen - waar je overigens ook goed nat en koud van word.

In Ambato hebben we dus gefeest, en Carnaval gevierd, naar de optocht gekeken en ik heb ook in Ambato mijn verjaardag gevierd. We zaten s'avonds in het hostel kaartspelletjes te spelen, toen een paar van de vrijwilligers al zingend en met een taart vol met kaarsjes, de kamer binnenkwamen. En toen was ik dus jarig, in Ecuador, met een grote taart voor mijn neus, zingende mensen en ja hoor, een klein traantje in mijn oog. We zijn na het taart eten uit gegaan en hebben in de straten van Ambato met veel schuim in ons haar gedanst. De volgende dag gingen we terug naar Guayaquil, en heb ik de rest van mijn verjaardag in de bus doorgebracht. Dit was toch wel even moeilijk, ik voelde me een beetje zielig, en het wel het idee, dat ik me even op de verkeerde plek bevond.

Weer terug in Guayaquil, hebben de kindjes van Centro DB voor me gezongen, en heb ik lollies uitgedeeld - toen voelde ik me wel aardig jarig.

Bij carnaval hoort natuurlijk ook het begin van de 40 dagen voor Pasen. Thuis staan we daar nooit zo erg bij stil; mama heeft het vroeger af en toe wel gezegd, dat we eigenlijk niet mogen snoepen, maar verder niet veel anders dan dat we bijna vakantie krijgen. Hier werd het dagprogramma in Centro even onderbroken, en hield Padre Marco een mis voor de kindjes. Verbazend hoe stil die kindjes kunnen zitten, als de pater iets aan hen vertelt!

Verders loop ik nu rond met een heleboel lossen ideen over waarvoor ik het sponsorgeld wil gebruiken. Dit is nog best een lastige vraag, waar ik nog even mijn breintje over zal moeten breken.